Η επίσκεψη στο γιατρό είναι συχνά μια αγχωτική διαδικασία, δυσάρεστη για πολλούς από μας. Δυσανασχετούμε στα ενοχλητικά συμπτώματα, στον υποχρεωτικό της χαρακτήρα, στο κόστος, στο τι θα πρέπει να κάνουμε στη συνέχεια, στη στέρηση της ελευθερίας μας.
Το καλύτερο είναι να μην αρρωσταίνει κανείς ποτέ. Έλα μου όμως που δεν είναι καθόλου έτσι! Όλοι θα έρθουμε αντιμέτωποι με τη νόσο αργά ή γρήγορα στη ζωή μας. Και δε γνωρίζουμε ούτε για πόσες φορές, ούτε για πόσο χρόνο, ούτε πόσο σοβαρά. Και ενώ πολλές φορές γνωρίζουμε ότι μπορεί να την προκαλέσαμε εν μέρει με τη συμπεριφορά μας και τις συνθήκες της ζωής μας, δε θέλουμε να τη δεχτούμε, αναρωτιόμαστε ‘Γιατί σε μένα αυτό’ θαρρείς και δεν είμαστε όλοι ίσοι απέναντι σε αυτή. Πόσο μάλλον να την υποδεχτούμε με χαρά! Να την αγκαλιάσουμε!
Ο καθηγητής ενδοκρινολογίας και θεραπευτικής εκπαίδευσης ασθενών με χρόνια νόσο, κυρίως σακχαρώδη διαβήτη και παχυσαρκία, Alain Golay στη Γενεύη έλεγε ότι τη νόσο πρέπει να την αποδεχόμαστε και να την αγαπάμε σαν ένα μωρό. Να την πάρουμε με το καλό, με συμφιλίωση και όχι ανταγωνιστικά, με πείσμα και άρνηση. Μόνο έτσι μπορούμε να τροφοδοτήσουμε τα απαραίτητα ψυχικά αποθέματα για την αντιμετώπισή της. Η ηρεμία και η υπομονή κατευνάζουν το ορμονικό και το ανοσοποιητικό σύστημα, ώστε να μη φουντώνει η νόσος και κερδίζει έδαφος.
Η αντιμετώπιση της νόσου απαιτεί πολλές φορές αλλεπάλληλες εξετάσεις και θεραπείες. Ταλαιπωρία και κόστος. Ο γιατρός είναι αυτός που παίζει τον άχαρο ρόλο του πληροφοριοδότη και καθοδηγητή, αλλά παράλληλα του σωτήρα. Δεν αποτελεί ο ίδιος τη θεραπεία, αλλά το μέσο για την επίτευξη αυτής. Μακροχρόνιες έρευνες έχουν γίνει για να κατασκευαστούν εργαλεία, να βρεθούν φάρμακα και να αναπτυχθούν χειρουργικές τεχνικές που σώζουν ζωές. Ας μην τα απαξιώνουμε και τα υποτιμάμε όλα.
Τα πεισματικά ‘όχι’ και οι μομφές δεν ωφέλησαν ποτέ κανένα. Δε λέμε να υπακούμε στο οτιδήποτε, ούτε να πάμε στο άλλο άκρο, της υπερβολικής διενέργειας εξετάσεων και λήψης φαρμάκων, αλλά να έχουμε ανοιχτά τα μάτια και τα αυτιά του μυαλού και της ψυχής, για να κρίνουμε ορθά πιο είναι το συμφέρον μας ως ασθενείς. Να αξιολογήσουμε αυτόν που έχουμε απέναντί μας. Κατά πόσο έχει τα προσόντα να μας βοηθήσει, τη γνώση, την εμπειρία, την καλή πρόθεση. Θα θελήσουμε κάποιες φορές να πάρουμε μια δεύτερη γνώμη. Ας φροντίσουμε να είναι από κάποιον που έχει να μας πει περισσότερα από τον προηγούμενο, λόγω μεγαλύτερης γνώσης και εμπειρίας σχετικής με το πρόβλημά μας και όχι από τον οποιονδήποτε που ίσως επιδιώξει να μας γίνει αρεστός, λέγοντας αυτό που θέλουμε να ακούσουμε. Έχουμε το δικαίωμα της διαφωνίας. Ας το κάνουμε όμως πολιτισμένα. Ας συμφωνήσουμε ότι διαφωνούμε και ας πάμε παρακάτω. Δε χρειάζεται ούτε να μαλώνουμε, ούτε να πληγώνουμε, ούτε να προσβάλλουμε ο ένας τον άλλο. Στοιχειώδης παιδεία.
Και αφού οπλιστούμε με δύναμη, ας επιλέξουμε με ποιον θέλουμε να συνεργαστούμε. Και ας το κάνουμε. Ας μη χάνουμε χρόνο, χρήμα και ενέργεια παριστάνοντας τον τουρίστα των ιατρείων, πηγαίνοντας άκριτα από δω και από κει, με την ψευδαίσθηση ότι παίρνουμε γνώμες, τις οποίες είμαστε ανίκανοι να κρίνουμε και εντέλει μπερδευόμαστε, ενώ χάνεται χρόνος αφήνοντας τις διάφορες θεραπευτικές προτάσεις στη μέση. Μπορεί να αποβεί μοιραίο.