Πολλές είναι οι αφορμές της καθημερινής ζωής, όπου θα χρειαστεί να μιλήσουμε για κάποιο ηλικιωμένο, που έπεσε, που δεν καταλαβαίνει, που είναι κατάκοιτος και χρειάζεται αυξημένη φροντίδα, που είναι ευπαθής ομάδα, που παίρνει σύνταξη, που δεν μπορεί να ικανοποιήσει βασικές του ανάγκες, που, που, που.
Τι είναι όμως ουσιαστικά ο ηλικιωμένος και γιατί πρέπει να ασχοληθούμε ειδικώς με αυτόν;
Είναι αυτός που νιώθει αγιάτρευτους πόνους, που παρόλο που παίρνει στοίβες χάπια, βλέπει τις δυνάμεις του να τον εγκαταλείπουν, που βιώνει το δράμα της φθοράς της άλλοτε ρωμαλέας φύσης του, που νιώθει βάρος στα παιδιά του με αφόρητες ενοχές, που λυγίζει πολύ πιο εύκολα γιατί ξέφτισαν οι αντιστάσεις του, που κινδυνεύει πολύ από μικρά πράγματα της καθημερινότητας όπως ένα απλό στραβοπάτημα, που δεν ακούει, δε βλέπει, δε θυμάται, δεν αναγνωρίζει, που συμπεριφέρεται σα μωρό, που δε θέλει αλλαγές, που φοβάται και πέφτει εύκολα θύμα εξαπάτησης, που κακοποιείται κάποιες φορές, που νιώθει πολύ μόνος και απροστάτευτος!
Ο ηλικιωμένος, όμως, δεν είναι εξωγήινος. Είναι εγώ και εσύ και ο καθένας μας, σε μια συγκεκριμένη χρονική φάση της ζωής του. Είναι άνθρωπος που πρόσφερε στη ζωή του, που αγωνίστηκε σε πολέμους προκειμένου εμείς να είμαστε σήμερα ελεύθεροι. Που άσκησε με κόπο κάποιο επάγγελμα και συνέβαλε στην πρόοδο της κοινωνίας και της επιστήμης, που ήταν δήμαρχος, στρατηγός, μεγάλος και τρανός! Που μεγάλωσε παιδιά και μεγαλώνει εγγόνια αγόγγυστα, πολλές φορές παίζοντας οριακά με τις αντοχές του ή διαθέτοντας το μεγαλύτερο μέρος της σύνταξής του, ώστε να μη λείψει τίποτα στη δική μας γενιά, των πολυάσχολων…Που και τίποτα να μην έχει κάνει, φέρει τη σοφία της ζωής και την ταυτότητα της ρίζας μας.
Είναι αξίωμα ότι το επίπεδο μιας χώρας εξαρτάται από το πώς συμπεριφέρεται στους ηλικιωμένους! Στις προηγμένες χώρες, η ειδικότητα της γηριατρικής, δηλαδή της παθολογίας των ηλικιωμένων, είναι ιδιαίτερα ανεπτυγμένη, όπως και οι κλινικές που ειδικεύονται στη φροντίδα αυτών των ανθρώπων. Υπάρχουν δομές διαφόρων ειδών, που καλύπτουν τις ανάγκες των ηλικιωμένων αναλόγως με το επίπεδο της αυτονομίας τους και φυσικά, αξιοπρεπή γηροκομεία. Προσπάθειες γίνονται ευτυχώς και στη χώρα μας, ενώ ταυτόχρονα, η φροντίδα των ηλικιωμένων γίνεται όλο και πιο δύσκολη, καθώς οι περισσότεροι νέοι ενήλικες είναι αναγκασμένοι να εργάζονται, έχουν παιδιά και δε διαθέτουν επαρκή αποθέματα.
Η καταστροφολογία δε βοήθησε ποτέ κανένα. Απλές κινήσεις όμως στην καθημερινότητα, μπορούν κυριολεκτικά να σώσουν ζωές. Για παράδειγμα, εργονομικά μέτρα που προφυλάσσουν από τις πτώσεις, έλεγχος της σίτισης και της φαρμακευτικής αγωγής, αλλά το πιο βασικό από όλα: να έχει ο ηλικιωμένος τη συμπαράσταση και την αγάπη μας! Ένα τηλέφωνο, μια επίσκεψη, μια καλή κουβέντα και μεγάλη ανοχή, με υπομονή…
Καλό κουράγιο σε όλους!