Ειδικότητα

Στην Ελλάδα, η πρόσβαση στην ειδικότητα γίνεται μετά το πτυχίο ή την αναγνώριση πτυχίου, με εισαγωγή του υποψηφίου σε λίστα αναμονής του νοσοκομείου και της ειδικότητας που τον ενδιαφέρει. Μόλις αδειάσει μία θέση, καλείται από το κράτος να αναλάβει υπηρεσία.

Για τις ειδικότητες που δεν έχουν ενιαία τοποθέτηση, όπως η ενδοκρινολογία, απαιτείται η εγγραφή διαδοχικά σε δύο λίστες, οπότε ο χρόνος αναμονής αυξάνεται. Και επειδή τα νοσοκομεία που δίνουν τη συγκεκριμένη ειδικότητα είναι λίγα στην Ελλάδα, ο χρόνος αναμονής αυξάνεται ακόμη περισσότερο (έως και 15 χρόνια). Σε αυτές τις δυσκολίες προστίθεται ο αυξημένος αριθμός γιατρών στην Ελλάδα, οπότε πολλοί νέοι γιατροί αναγκάζονται να καταφύγουν στο εξωτερικό (brain drain). Αυτοί που μένουν, συνήθως υποαπασχολούνται, πολλές φορές αφιλοκερδώς.

Μετά την ολοκλήρωση του χρόνου ειδίκευσης, αποκτάται ο τίτλος ειδικότητας συμμετέχοντας σε εξετάσεις. Ο γιατρός δικαιούται να κάνει δεύτερη ειδικότητα, πράγμα που στην Ελλάδα είναι πολύ σπάνιο. Άλλωστε βάσει νόμου, ο κάθε γιατρός δικαιούται να ασκήσει μόνο μία ειδικότητα στην ευρωπαϊκή ένωση.

* Η γιατρός επιλέχθηκε να κάνει ειδικότητα απευθείας σε ελβετικό νοσοκομείο, ένα χρόνο μετά την απόκτηση του πτυχίου ιατρικής στην Ελλάδα. Αντί μόνο 2 χρόνων παθολογίας που απαιτούνται για την απόκτηση του τίτλου ειδικού στην ενδοκρινολογία-διαβητολογία-μεταβολισμό, ολοκλήρωσε όλη την εκπαίδευση της παθολογίας και της γενικής ιατρικής, αποκτώντας έτσι συνολικά τρεις τίτλους ειδικότητας εκ των οποίων επέλεξε να ασκεί την ενδοκρινολογία-διαβητολογία-μεταβολισμό.